Bardzo ważnym elementem kompozycyjnym parków miej- skich są drzewa i krzewy. Ich bogactwo gatunkowe świadczy o wartości dendrologicznej danego założenia. Park, w którym się znajdujemy, należy do najcenniejszych na obszarze całej Jeleniej Góry i najbliższej okolicy. Na jego terenie odnotowano aż 93 gatunki i odmiany roślin drzewiastych. Oprócz pospolitych drzew i krzewów, które dominują, niezwykle istotną rolę pełnią pojedyncze okazy rzadkich gatunków i odmian.
Jedną z najbardziej intere- sujących roślin jest kasztan jadalny, bardzo często mylony z kasztanowcem pospolitym, różni się od niego między innymi liśćmi, które są pojedyncze i ostro piłkowane. Naturalne miejsce występowania tego gatunku to południowo-zachodnia Azja, Europa Południowa i Środkowa. Jego nasiona są jadalne i wykorzystywane w celach kulinarnych. Jeden okaz kasztana jadalnego znajduje się około 50 m w kierunku północno-zachodnim od przystanku, przy którym się aktualnie znajdujemy.
Innym zasługującym na uwagę gatunkiem jest klon czerwony. Może osiągać wysokość do 20 m. Posiada niewielkie liście, spodem sine, z wierzchu ciemnozielone, jesienią często przebarwia się na jaskrawoczerwony lub pomarańczowy kolor. Pochodzi ze wschodnich rejonów Ameryki Północnej. Na terenie parku, tuż przy aktualnym przystanku rośnie jeden wielopniowy okaz.
Dość często spotykanym drzewem parkowym jest klon srebrzysty. Może dorastać do 25-30 m wysokości. Jego kora łuszczy się bardzo cienkimi, drobnymi łuskami. Ulistnienie, podobnie jak u wszystkich klonów, jest naprzeciwległe. Niektóre odmiany odznaczają się obecnością głęboko wcinanych, pięcioklapowych liści osadzonych na długich ogonkach. Bardzo charakterystyczną cechą tego gatunku jest ich zabarwienie - z wierzchu żywozielone, matowe, od spodu mocno srebrzysto owłosione. Przebarwiają się one jesienią na intensywny, żółty lub czerwonawy kolor. Ojczyzną klonu srebrzystego są wschodnie rejony Ameryki Północnej. W parku jeden okaz znajduje się na prawo od aktualnego przystanku.
Niezwykle dekoracyjną rośliną jest klon palmowy. Jest to niewielkie drzewo, posiada wachlarzowate liście, najbardziej efektowne jest jesienią, kiedy przebarwia się na różne jaskrawe kolory. Ojczyzną tego gatunku jest Japonia, Półwysep Koreański i wschodnie rejony Chin. Niewielkie drzewko tego gatunku możemy zaobserwować w północnej części parku.
Sosna limba występuje w Polsce tylko w Tatrach. Na wszystkich innych stanowiskach jest gatunkiem wprowadzonym sztucznie. Przy aktualnym przystanku możemy podziwiać jeden okaz. Drzewo dorasta do 20 m wysokości, igły mają długość do 9 cm i są zebrane po pięć w pęczkach wyrastających na krótkopędach.
Interesującym przedstawicielem drzew iglastych jest sosna czarna. Może dorastać do 30 m wysokości. Posiada szeroką koronę, długie igły, które mogą osiągać nawet 16 cm, wyrastające po dwie na krótkopędach, jajowate szyszki oraz czarną korę (fot. 8). Naturalny obszar występowania to południowa Europa, Azja Mniejsza i góry północno-zachodniej Afryki. Na terenie parku rośnie kilka okazów sosny czarnej.
Poza wymienionymi ciekawymi i rzadkimi gatunkami warto zwrócić uwagę na niektóre odmiany, tzw. kultywary gatunków pospolitych. Bardzo często przybierają one osobliwy wygląd, niekiedy tak różnią się swoim wyglądem od form typowych, że ciężko zakwalifikować je do danego gatunku. Powstały one w drodze selekcji i niekiedy długoletnich upraw. Jednym z nich jest strzępolistna odmiana dębu szypułkowego. Na terenie parku rośnie jedno niewielkie drzewo. Na uwagę zasługuje też „płacząca odmiana” buka pospolitego, charakteryzująca się długimi zwisającymi gałęziami, które sięgają aż do ziemi.

Tekst: Marek Malicki
Fotografie: Marek Malicki, Czesław Narkiewicz